2075/11/11
ए महेन्द्रनगर ! तिमीले त नाम फेर्यौ रे !
आत्मीयताको अंगालो लाई बिषालु नागले बेर्यौ रे !
किन ? तिमीले मलाई समेत चिन्न छोड्यौ
तिम्रो हरेक मोडमा मेरी प्रेमिकालाई पर्खेको
तिम्रो हरेक गरामा असारे गीत गाएको
तिम्रो हरेक चौतारी चोक र गल्लिहरुमा
मेरा पदचिन्ह हरु यथावत छन्
तर तिमीले आफ्नो परिचय बदल्यौ रे !
तिमीले आफ्नो तस्वीर बदल्यौ रे !
तिमीले मलाई समेत चिन्न छोड्यौ
एउटै गुहारमा आगो निभाउन जुट्ने तिमीलाई
मलामी जान पनि निमंत्रणा पत्र चाहिन्छ रे !
लहरै भुइमा बसी पातमा भोज खाने तिमीलाई
रंगोली, सामियाना र मेनु चाहिन्छ रे !
हरेक बेदीमा भरिएका रंगीन चामल हरुलाई सोध
हरेक बिहेघरका ध्वजा पताका हरुलाई सोध
मेरा अन्गुठाका छापहरु ताजै हुनेछन
तर तिमीले आफ्नो चालढाल बदल्यौ रे !
तिमीले आफ्नो दिनचर्या पनि ढांट्यौ रे !
तिमीले मलाई समेत चिन्न छोड्यौ
जामुनको रूख निर भ्यू टावर बनेछ
पीपल चौतारी आन्दोलन चोक भएछ
गोरेटोहरू सबै पथ भएछन्
आहाल निर स्वीमिंगपूल बनेछ
धर्मशालाहरु होटल भएछन्
चरन हरु शपिंग कम्प्लेक्स बनेछन्
रामायण गाउने जंगे काका बाइबल बोक्न थालेछन्
बले मितबुवाहरु बसाई सरेछन्
उब्जाउ फांटहरु घडेरी बनेछन्
सीमानाका आलीहरु कांढेतारले बेरिएछन्
आत्मीय सम्बन्धहरु बेचिएछन्
नवआगंतुक सबैलाई परिचय दिंदा दिंदा
ए महेन्द्रनगर ! म त थाकिसकें
किन ? तिमीले आत्मीयता बेच्यौ
किन ? तिमीले सम्बन्धहरुको बोली लगायौ
किन ? तिमीले नाम फेर्यौ
किन ? तिमी बदलियौ
किन ? मलाई चिनेनौ
किन ? मलाई मन पराएनौ
तिमीले नाम फेरे पनि
तिमीले तस्वीर बदले पनि
म, तिम्रै हूं तिम्रै रहने छु
मलाई तिम्रो औधी माया लाग्छ
मलाई फेरी भेट्दा
कृपया मलाई चिन है
मेरो प्यारो महेन्द्रनगर !
